A
A
Een vrouw met ingevallen wangen, zonder gebit, blauwe plekken en een paar blauwe lege ogen kijken me aan. Daar zit ze, mijn mem. Maar mem is mem niet meer. In 2012 werd ze langzaam aan vergeetachtig, hier en daar vergat ze de kleine dingen: niet meer weten waar de huissleutels zijn of de naam van de buurvrouw kwijt zijn. Nu tien jaar later is ze haar eigen “ik” kwijt, haar persoonlijkheid is weg. En mem? Mem is mem niet meer.
Van het zo nu en dan in herhaling vallen naar onrust en niet meer alleen kunnen zijn. Na een aantal jaren verzorgt te worden door heit, familie en later de thuiszorg kon het niet langer. Mem heeft Alzheimer en kon niet meer alleen zijn. Ze verhuisde dan ook naar een verzorgingshuis in Joure. Fysiek en mentaal veranderde ze enorm. Ze valt met regelmaat wat resulteert in blauwe plekken, ze verliest gestaagd gewicht en wil haar kunstgebit inmiddels niet meer in.
Als ik op bezoek kwam dan hadden we tijdens de koffie gezellige gesprekken en waren we gewoon ons. Ondanks de op dat moment al gevorderde Alzheimer was mem er nog. Nu 1,5 jaar later ga ik nog steeds regelmatig op de koffie. Met een pop in de armen heeft mem de rust om even te zitten. Even de rust vinden die ze eigenlijk constant kwijt is. Samen zitten we aan tafel. Mem brabbelt, lacht en maakt geluiden, maar een gesprek zit er inmiddels niet meer in. Nu mis ik mem terwijl ze tegenover mij aan de tafel zit. Met haar vergevorderde Alzheimer herkent mem mij niet meer en ik haar eigenlijk ook niet.
De verpleging staat dag en nacht voor mem klaar, wat voor ons een veilig gevoel geeft. Dit is met het stadium van Alzheimer waar ze in zit ook zeker nodig. Overdag dwaalt ze eindeloos over de gangen van het verzorgingshuis. Achter haar rollator loopt ze op en neer, op en neer. Met het zweet op het voorhoofd gaat ze door. Ze zit in haar eigen wereld en is haar grenzen kwijt. De rust is weg, zowel lichamelijk als mentaal is ze continu bezig. Wanneer de verpleegkundige haar een pop in de armen geeft is ze weer even de mem die ik ken. Zorgzaam neemt ze de pop in de armen. Haar moederinstinct neemt het over en rustig wiegt ze de pop in een ritme op en neer. Mem is ontzettend ver weg, haar ogen zijn leeg maar op dit soort korte momenten van rust, dan is ze weer even mem.
Alzheimer is een verschrikkelijke ziekte waarbij mijn moeder haar eigen “ik” is kwijt geraakt. Ze is niet meer de persoon die ze ooit was en haar persoonlijkheid is weg. Waar ik mijn moeder langzaam aan ben kwijtgeraakt, heeft mijn vader de afgelopen jaren zijn partner na 62 jaar huwelijk zien vervagen. Ze werd een schim van zichzelf. Hij miste haar terwijl ze samen waren en voelde pijn voor de manier waarop zijn vrouw, zijn partner oud moest worden. Inmiddels is heit er zelf niet meer en hoeft hij niet meer te zien hoe mem verder en verder wegzakt.
Mem leeft nog, maar ze is er niet meer. Door Alzheimer zijn we al jaren in kleine stappen aan het afscheid nemen van mem die steeds verder verdwijnt. Nu mem, mem niet meer is, zorgen we voor comfort voor het laatste stukje van haar leven. Zodat mem, straks, mem weer is als ze straks heit weer een keer tegen komt.
Een vrouw met ingevallen wangen, zonder gebit, blauwe plekken en een paar blauwe lege ogen kijken me aan. Daar zit ze, mijn mem. Maar mem is mem niet meer. In 2012 werd ze langzaam aan vergeetachtig, hier en daar vergat ze de kleine dingen: niet meer weten waar de huissleutels zijn of de naam van de buurvrouw kwijt zijn. Nu tien jaar later is ze haar eigen “ik” kwijt, haar persoonlijkheid is weg. En mem? Mem is mem niet meer.
Van het zo nu en dan in herhaling vallen naar onrust en niet meer alleen kunnen zijn. Na een aantal jaren verzorgt te worden door heit, familie en later de thuiszorg kon het niet langer. Mem heeft Alzheimer en kon niet meer alleen zijn. Ze verhuisde dan ook naar een verzorgingshuis in Joure. Fysiek en mentaal veranderde ze enorm. Ze valt met regelmaat wat resulteert in blauwe plekken, ze verliest gestaagd gewicht en wil haar kunstgebit inmiddels niet meer in.
Als ik op bezoek kwam dan hadden we tijdens de koffie gezellige gesprekken en waren we gewoon ons. Ondanks de op dat moment al gevorderde Alzheimer was mem er nog. Nu 1,5 jaar later ga ik nog steeds regelmatig op de koffie. Met een pop in de armen heeft mem de rust om even te zitten. Even de rust vinden die ze eigenlijk constant kwijt is. Samen zitten we aan tafel. Mem brabbelt, lacht en maakt geluiden, maar een gesprek zit er inmiddels niet meer in. Nu mis ik mem terwijl ze tegenover mij aan de tafel zit. Met haar vergevorderde Alzheimer herkent mem mij niet meer en ik haar eigenlijk ook niet.
De verpleging staat dag en nacht voor mem klaar, wat voor ons een veilig gevoel geeft. Dit is met het stadium van Alzheimer waar ze in zit ook zeker nodig. Overdag dwaalt ze eindeloos over de gangen van het verzorgingshuis. Achter haar rollator loopt ze op en neer, op en neer. Met het zweet op het voorhoofd gaat ze door. Ze zit in haar eigen wereld en is haar grenzen kwijt. De rust is weg, zowel lichamelijk als mentaal is ze continu bezig. Wanneer de verpleegkundige haar een pop in de armen geeft is ze weer even de mem die ik ken. Zorgzaam neemt ze de pop in de armen. Haar moederinstinct neemt het over en rustig wiegt ze de pop in een ritme op en neer. Mem is ontzettend ver weg, haar ogen zijn leeg maar op dit soort korte momenten van rust, dan is ze weer even mem.
Alzheimer is een verschrikkelijke ziekte waarbij mijn moeder haar eigen “ik” is kwijt geraakt. Ze is niet meer de persoon die ze ooit was en haar persoonlijkheid is weg. Waar ik mijn moeder langzaam aan ben kwijtgeraakt, heeft mijn vader de afgelopen jaren zijn partner na 62 jaar huwelijk zien vervagen. Ze werd een schim van zichzelf. Hij miste haar terwijl ze samen waren en voelde pijn voor de manier waarop zijn vrouw, zijn partner oud moest worden. Inmiddels is heit er zelf niet meer en hoeft hij niet meer te zien hoe mem verder en verder wegzakt.
Mem leeft nog, maar ze is er niet meer. Door Alzheimer zijn we al jaren in kleine stappen aan het afscheid nemen van mem die steeds verder verdwijnt. Nu mem, mem niet meer is, zorgen we voor comfort voor het laatste stukje van haar leven. Zodat mem, straks, mem weer is als ze straks heit weer een keer tegen komt.
