A
A
In een wereld waar veel mensen uitkijken naar hun pensioen, zijn er bijzondere uitzonderingen op de regel zoals thuiszorgmedewerkers Minke Adema – Deinum en Lienke de Ringh – van Poelje. Beide dames, met een schat aan ervaring in de zorg, hebben hun werkavontuur voortgezet na het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd. Tot op heden zetten ze hun werk met veel plezier en enthousiasme voort bij Patyna in Workum en Makkum. Kortom, zij zijn de perfecte kandidaten om ons iets te vertellen over werkplezier op de Nationale Dag van het Werkplezier in de Zorg.
Minke en Lienke werkten al in de zorg in de tijd toen een jurk, witte schoenen, een knoopschort en een kapje heel gewoon waren. “Wat was ik blij toen de broeken eenmaal aan mochten” verteld Lienke met een lach.
Zorgkundige Lienke viert 3 maart 2024 haar 40-jarig jubileum in de zorg. Ze begon haar carrière als helpende bij de nonnen in Workum en heeft vanuit daar doorgestudeerd tot zorgkundige. Lienke deelt dat gedurende al die jaren ze nooit naar het werk is gegaan met het gevoel van: "ik heb geen zin." Ze heeft nu een 0 uren contract en springt bij waar nodig. “Het is ontzettend leuk en een hele fijne manier om af te bouwen.”
Verpleegkundige Minke begon in 1974, toen de organisatie nog bekend stond als Tellens, en is sindsdien werkzaam gebleven bij Patyna. Minke is de zorg ingerold omdat een vriendin deze richting ging doen. “Ik heb er nooit spijt van gehad.” Ze vertelt dat het werk nimmer verveeld. “Het omgaan met mensen, helpen waar nodig is, fijne gesprekken voeren, grapjes maken en je collega’s, alles is leuk.” Minke werkt tegenwoordig acht uren in de week en heeft op latere leeftijd nog een opleiding tot verpleegkundige gevolgd.
Minke en Lienke praten met veel lof over hun werk en de zorg. Maar ook over de klik met cliënten. Dat ieder mens verschillend is en er mag zijn. Dat iedere cliënt zijn/haar eigen verhaal heeft en dat we van elkaar mogen leren. Lienke beschrijft deze diversiteit als ‘kleurrijk.’ Elk mens maakt het leven kleurrijk en als een cliënt overlijdt, mist er een bloem op het veld.
Lienke verteld dat ze best heimwee kon krijgen naar de mensen die zijn overleden. Heimwee naar het plezier en heimwee naar de gezelligheid. "Deze mensen heb je jarenlang verzorgd en dan zijn ze er opeens niet meer" zegt Lienke. "Maar je herpakt je wel weer en dat hoort er ook bij.” Als zorgmedewerker ben je niet van steen. Minke voegt er aan toe dat dit zeker iets met je doet en dat je er nooit aan gewend raakt. “Als het gewoon gaat voelen dan moet je stoppen.” Minke verteld dat het juist heel mooi is dat je iemand zijn/haar laatste zorg kunt bieden. “Het hechte contact met de familie, de laatste dingen regelen en in sommige gevallen samen bidden. Dat vind ik nu nog steeds een mooie tijd.” Maar wanneer een cliënt is overleden en Minke naar huis gaat, is het klaar en kan ze het goed loslaten
Minke en Lienke willen zorgmedewerkers meegeven dat het na al deze jaren nog een prachtig beroep is. Werk met je hoofd, hart en handen, leer je cliënt kennen en behoud persoonlijke zorg en aandacht. Ook willen ze benadrukken dat er altijd nog iets te leren valt. Leer van je mede-collega’s en heb vooral plezier ‘mei elkoar’!
In een wereld waar veel mensen uitkijken naar hun pensioen, zijn er bijzondere uitzonderingen op de regel zoals thuiszorgmedewerkers Minke Adema – Deinum en Lienke de Ringh – van Poelje. Beide dames, met een schat aan ervaring in de zorg, hebben hun werkavontuur voortgezet na het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd. Tot op heden zetten ze hun werk met veel plezier en enthousiasme voort bij Patyna in Workum en Makkum. Kortom, zij zijn de perfecte kandidaten om ons iets te vertellen over werkplezier op de Nationale Dag van het Werkplezier in de Zorg.
Minke en Lienke werkten al in de zorg in de tijd toen een jurk, witte schoenen, een knoopschort en een kapje heel gewoon waren. “Wat was ik blij toen de broeken eenmaal aan mochten” verteld Lienke met een lach.
Zorgkundige Lienke viert 3 maart 2024 haar 40-jarig jubileum in de zorg. Ze begon haar carrière als helpende bij de nonnen in Workum en heeft vanuit daar doorgestudeerd tot zorgkundige. Lienke deelt dat gedurende al die jaren ze nooit naar het werk is gegaan met het gevoel van: "ik heb geen zin." Ze heeft nu een 0 uren contract en springt bij waar nodig. “Het is ontzettend leuk en een hele fijne manier om af te bouwen.”
Verpleegkundige Minke begon in 1974, toen de organisatie nog bekend stond als Tellens, en is sindsdien werkzaam gebleven bij Patyna. Minke is de zorg ingerold omdat een vriendin deze richting ging doen. “Ik heb er nooit spijt van gehad.” Ze vertelt dat het werk nimmer verveeld. “Het omgaan met mensen, helpen waar nodig is, fijne gesprekken voeren, grapjes maken en je collega’s, alles is leuk.” Minke werkt tegenwoordig acht uren in de week en heeft op latere leeftijd nog een opleiding tot verpleegkundige gevolgd.
Minke en Lienke praten met veel lof over hun werk en de zorg. Maar ook over de klik met cliënten. Dat ieder mens verschillend is en er mag zijn. Dat iedere cliënt zijn/haar eigen verhaal heeft en dat we van elkaar mogen leren. Lienke beschrijft deze diversiteit als ‘kleurrijk.’ Elk mens maakt het leven kleurrijk en als een cliënt overlijdt, mist er een bloem op het veld.
Lienke verteld dat ze best heimwee kon krijgen naar de mensen die zijn overleden. Heimwee naar het plezier en heimwee naar de gezelligheid. "Deze mensen heb je jarenlang verzorgd en dan zijn ze er opeens niet meer" zegt Lienke. "Maar je herpakt je wel weer en dat hoort er ook bij.” Als zorgmedewerker ben je niet van steen. Minke voegt er aan toe dat dit zeker iets met je doet en dat je er nooit aan gewend raakt. “Als het gewoon gaat voelen dan moet je stoppen.” Minke verteld dat het juist heel mooi is dat je iemand zijn/haar laatste zorg kunt bieden. “Het hechte contact met de familie, de laatste dingen regelen en in sommige gevallen samen bidden. Dat vind ik nu nog steeds een mooie tijd.” Maar wanneer een cliënt is overleden en Minke naar huis gaat, is het klaar en kan ze het goed loslaten
Minke en Lienke willen zorgmedewerkers meegeven dat het na al deze jaren nog een prachtig beroep is. Werk met je hoofd, hart en handen, leer je cliënt kennen en behoud persoonlijke zorg en aandacht. Ook willen ze benadrukken dat er altijd nog iets te leren valt. Leer van je mede-collega’s en heb vooral plezier ‘mei elkoar’!
